Boerderijdieren zijn voor kunstenaars geliefde objecten. Kijk naar een illustratie van Tine en je ziet direct: Dát is een Van Houselt. Van een konijn tot een koe, van een pup tot een paard. Allemaal weet Tine ze even treffend neer te zetten. 

Muzes zijn voor Tine van Houselt (58) nooit ver weg. “Kijk, daar staan nog acht pinken van ons,” wijst ze vanachter het atelierraam in het Gelderse Laren. Lange tijd runden Tine en haar partner Floris even verderop hun eigen melkveebedrijf. Nu dat verkocht is, kan ze zich volledig richten op het schilderen.  Tine: “Ik kon als kind al goed tekenen. Voor mijn verjaardag vroeg ik stiften en kleurpotloden. Hoe meer hoe beter.”

Buurvrouw Jo

Hoewel haar ouders koeien hadden, ging ze liever naar de boerderij van Buurvrouw Jo, in de ogen van de kleine Tine een échte boerderij, met meer dieren. “Ik tekende de boerenwerkzaamheden die ik daar zag. Buurvrouw Jo vond het goed, zolang ik iedere dag een tekening meebracht. Zes jaar lang leverde ik dagelijks een tekening in. Het is de basis van mijn kunstenaarschap.” Ook op school werd Tine’s tekentalent opgemerkt.

Toch leek een carrière als kunstenares niet voor haar weggelegd. “Eén keer heb ik thuis laten vallen dat ik graag naar de kunstacademie wilde. Daar viel niets mee te verdienen, zeiden mijn ouders.” Ze vertrok uiteindelijk naar de Hogere Landbouwschool. Maar kunstenaarsbloed gaat waar het niet gaan kan. “Het was niet verplicht om alle lessen bij te wonen. In de praktijk zat ik zodoende meer te tekenen dan in de klas,” glimlacht Tine.

Na haar afstuderen ging ze aan het werk als adviseur agrarische bedrijfsopvolging. De potloden en kwasten verdwenen in de kast. “Het paste niet in mijn werkende leven.” Totdat ze veehouder Floris ontmoette, bij wie ze al snel introk.  Jarenlang portretteerde Tine uitsluitend koeien, tussen het melken en voeren door. “Onze eigen, maar ook die van collega boeren. Het liefst de koeien die ‘de kantjes er vanaf liepen’. Die hadden de vrolijkste uitstraling.”

Verkeersbord

Ze herinnert zich nog goed de opening van haar eerste expositie. “Ik vroeg me af wat de rode stickertjes op mijn werken betekenden. Tot mijn verbazing bleken die al verkocht!” Bij toeval kreeg Tine in 2010 landelijke bekendheid als ‘de verkeersbordenschilderes’. “We wilden graag een waarschuwingsbord op de plek waar onze koeien de weg over moesten steken. Dus beschilderde ik zelf een oud verkeersbord. Dat bleek zo gewild dat het werd gestolen. Ik verscheen daarop in menig krant en tijdschrift. Daarna kwamen de opdrachten, ook voor andere dieren.”

Wenskaarten

Inmiddels werkt Tine niet meer in opdracht. Ze houdt zich vooral bezig met het ontwerpen van haar eigen serie wenskaarten, met daarop een zeer uiteenlopende schare beesten. Allemaal treffend neergezet in haar eigen, onmiskenbare stijl: “Realistisch, met een vleugje strip. Ik zet expres bewegingsstreepjes en stofwolkjes.”

Tine geniet met volle teugen van haar fulltime kunstenaarsbestaan. “Alle dagen ben ik aan het tekenen. Zonder het melkveebedrijf is daar veel meer tijd voor.” En wie denkt dat ze koeien een keer zat is: “Nee hoor, het blijft een feest om die te schilderen!”

 

Meer weten? Kijk op www.tinevanhouselt.nl

 

Tekst en foto: Judith van der Steeg

Illustraties: Tine van Houselt